Annette Horsman (1953)

Mijn keuze om ritueel uitvaart- en rouwbegeleider te worden is eigenlijk al heel lang geleden genomen. Mijn leven speelde zich af rondom gezin en een drukke werkkring. Twee kinderen aan wie ik het leven heb mogen doorgeven, kleinkinderen waarbij ik veel terugzie van hun ouders en zelfs van mijn ouders. Mij vervullen met gevoelens van dankbaarheid en liefde.

De drukke werkkring van toen laat zich het best omschrijven als het actief bijdragen in de ontwikkeling van mensen. Het helpen bij het leren benutten van talenten. Vanaf 2011 ben ik actief als trainer en coach. Sinds 2015 als zelfstandig ondernemer.

Mijn wens mensen te mogen ondersteunen in tijden van een belangrijke gemoedstoestand als bijvoorbeeld emotie,verdriet en rouw heeft mij doen besluiten in 2015 de opleiding tot ritueel uitvaartbegeleider te gaan volgen. Deze opleiding heb ik in februari 2016 mogen afronden. Alle facetten rondom overlijden heb ik reeds meegemaakt, waarbij mij heel duidelijk werd dat ik de juiste weg had ingeslagen. Ieder mens, ongeacht zijn levensvisie, geaardheid en huidskleur heeft recht op medeleven en ondersteuning. Ik maak daarin geen onderscheid. Vanuit mijn eigen geloofsovertuiging is ieder mens gelijk en mag daarom op mijn hulp rekenen. Dat is mijn drijfveer.

Fijn dat je dit blijft doen, Annette. Wat mij betreft écht je roeping. Zo mooi als jij dit kan...

Mijn opvoeding heeft een hervormde/remonstrantse achtergrond. Mijn beleving wordt o.a. gevoed door de kerkgang maar ook de vrijwillige werkzaamheden in de kerk. Het is voor mij een basis waarop ik mijn werk in de uitvaartwereld kan vormgeven.

Persoonlijke ervaringen

Ook ik heb veel met het overlijden van dierbaren - jong en oud - te maken gehad. Ik ken de roes waarin je leeft wanneer zoiets gebeurt. De onwetendheid, de verbijstering en het vacuĆ¼m waar je in terecht kunt komen als reactie op het overlijden.

Ik heb mogen ervaren dat ik op die momenten veel voor mensen kan betekenen. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat, juist dan, een mens zo kwetsbaar kan zijn. Het is op die ogenblikken belangrijk en prettig dat er mensen zijn die naast je staan in het verdriet en je ondersteunen, waar gewenst en noodzakelijk. Aanwezig zijn en toch op de achtergrond blijven. Er gewoon 'zijn'. In de wetenschap dat het soms goed is om stil te zijn en een arm om de schouders van een ander te kunnen slaan. Zonder woorden.